இரயிலில் சென்று தற்கொலை
செய்துகொண்டதை
தூங்கிகொண்டிருந்த என்னை எழுப்பி
என் அம்மா சொன்னது..
அப்போது நான் கண்ணீரே
தீர்ந்துபோகும்படி
நான் அழுதது.....
நடந்த FAREWELL கொண்டாட்டம்..
நண்பர்களின் பிரிவை
ஏற்க மனமில்லாமல்
நான் அழுதது.....
முதல்முறையாய் நான்
இரத்ததானம் செய்தது..
அவரின் பிள்ளைகள்
என்னிடம் நன்றி சொன்னபோது
அவர்களுக்கு ஆறுதல் சொல்ல
வார்த்தைகளில்லாமல்
கண்ணீர் வடித்தது.....
என் நண்பர்களே
என்னை தவறாக
பேசியது..
அப்போது நான்
தற்கொலைவரை
சென்று-
மனம் மாறி
திரும்பிவரும்போது அழுதது.....
தோழி ஒரே நொடியில்
என்னை மறந்துவிட்டது..
அப்போது நான் அழுதது.....
பிரிந்து சென்ற பின்
ஒரு மாதகாலம்
என் வாழ்வில்
கண்ணீரைத்தவிர வேறெதுவும் இல்லை..
அப்போது நான் அழுதது.....
மேலாக நினைக்கும்
என் நண்பனை பிரிந்து
5 வருடங்களாக
தவித்துக்கொண்டிருந்தபோது-
எதேச்சையாக அவனை
இரயிலில் சந்தித்தது..
அவனோ சுயநினைவில்லாமல்
இருந்தது..
அந்த நிலையிலும்
அவன் என்னைமட்டும்
அடையாளம் கண்டுகொண்டது..
இரயில் என்றும் பாராமல்
அவனை கட்டித்தழுவி
கண்ணீர் வடித்தது.....
காலில் பலத்த காயம்
ஏற்பட்டு-
அப்பா என்னை
மருத்துவமனையில் சேர்த்துவிட்டு
மருத்துவர் என் கால்களில்
தையல் போடும்போது
நான் வலியினால்
துடிப்பதைக் கண்டு
தந்தை அழுதது..
எனக்கு வலியைவிட
அவர் கண்ணீர்தான்
என்னை அதிகம்
அழவைத்தது.....
இரவு 12மணிக்கு
என் வீட்டுக்கு வந்து
என்னை நண்பர்கள்
வாழ்த்தியது..
ஆனந்தமாய் நான்
கண்ணீர் சிந்துயது.....
இது போன்ற நிகழ்ச்சிகளை
யாரால்தான்
மறக்கமுடியும்....
இன்னும் பல நிகழ்வுகளை
உங்களுடன் பின்னர்
பகிர்ந்து கொள்கிறேன்...
என்றென்றும் அன்புடன் -
தினேஷ்மாயா
0 Comments:
Post a Comment